Treść Charakternika cz. 1

Nie mogłem czekać aż przebrnę przez to “tomiszcze”, a idzie mi to strasznie opornie.  Mam wrażenie, że jakikolwiek podręcznik angielski w mojej kolekcji był bardziej dla mnie zrozumiały niż ten napisany niby ojczystym językiem. No ale nie będę uprzedzał faktów. Recenzja będzie częściowa bo na razie wdarłem się na kilkanaście rozdziałów w głąb, ale już teraz mogę co nieco powiedzieć o tym wiekopomnym dziele.

Tytaniczny wysiłek autora się nie opłacił. Podręcznik, jak wspomniałem nie wstępie, jest nieczytelny zarówno dla laika jak i starego wyjadacza. Najkrócej rzecz ujmując treściowo jest to gdzieś pomiędzy Kryształami Czasu, Dzikimi Polami i Warhammerem, jednak wszystkie z wymienionych były o wiele lepiej przygotowane. O złym formatowaniu tekstu i składzie mówiłem już wcześniej, jednak dopiero podczas uważnej lektury zęby same zaciskają się ze złości. Brak wyraźnie wydzielonych bloków tekstu przyprawia o ból głowy. Tu już nie chodzi o nieczytelne nagłówki, ale o samą treść. Składacz musiał bardzo nie lubić autora. Cytaty i przykłady mieszają się z tak zwanym mięchem.

Na początku wita nas wstawka fabularna. Nie czytałem, bo nie jest dla mnie ona istotna. Potem kilka krótkich rozdziałów (jedna szpalta najwyżej) o tym, co to jest RPG, jakie kości, historia świata i podstawy mechaniki. Jedyną ich zaletą jest to, że są krótkie, poza tym nie mają w sobie żadnej zasadniczej treści. Historia, a raczej kosmologia, sama sobie przeczy. Jednak można spokojnie o niej zapomnieć. Podstawy mechaniki Joker wydawałyby się wreszcie czymś atrakcyjnym. Jednak zostały wyłożone w taki sposób, że nie wiemy co, po co, dlaczego i skąd się bierze.

Szybko przebrnąłem przez rozdział o walce (tak, jest on po podstawach i przed tworzeniem bohatera) i znów nic nie zrozumiałem. Mnogość modyfikatorów jak na mechanikę karcianą przeraża. Nie bez powodu porównałem do KC, bo nawet użyta nomenklatura jest podobna, choć w mniej sensowny sposób wytłumaczona, jeżeli w ogóle. Prawdziwym koszmarem są za to “Reguły”, które specjalnie zatytułowano. Nie wyróżniają się nijak, ale ponoć są istotne/opcjonalne (sic!). Dobra, dosyć o walce, bo się popłaczę a nie mam przed sobą tekstu by cytować.

Wreszcie to, co każdy prawdziwy bohater lubi czyli rozdział o kreacji postaci. Przyjęto system punktowy, przy czym jest on dość dziwny bo skala cech wydaje się dość mała (1-3?). Przypominam, że to nie mechanika pulowa, ale raczej w stylu D20 (“rzut” + mod. przeciw PT). W sumie jakby wywalić karty i zastąpić je k20 to mielibyśmy klona AD&D. Są nawet poziomy, o których dowiedziałem się przypadkiem czytając skąpe opisy tego, kim mogę zostać. No ale nie samymi kostkami bohater żyje. Więc do wyboru mamy aż trzy klasy (wojownik, czarodziej i złodziej) i multum Zawodów i Profesji. Te dwie ostatnie kategorie chyba nie są dla początkujących, bo nie znalazłem nigdzie sposobu na ich wybranie. Za to mają swoje zdolności (do jednej do trzech), i całkiem interesujące tło fabularne. To jedyny plus tego, co do tej pory przeczytałem. Z opisów Profesji i Zawodów dowiedziałem się dużo o świecie. W ramach ciekawostek mamy takie profesje/zawody jak Wiedźmin, Zabójca potworów, Prawnik, Sędzia.

Po stworzeniu sobie bohatera, nie wiem jakim cudem, przechodzimy do rozdziału o magii. Tam dowiadujemy się o trzech prawach magii. Nie pytajcie mnie o nie, bo ich nie pamiętam. Pamiętam tylko tyle, że wszystko opiera się na zasadzie podobieństw i koligacji. To całkiem trafne spostrzeżenie i dosyć nietypowe jak na RPG fantasy. Jednak wykonanie ogranicza się do listy poziomowanych czarów, od tworzenia laleczki, po wkuwanie w nią igieł i umagicznianie swojego staffa (to taki okuty, magiczny kij). Czary nie są zbyt oryginalne, ale na pewno dziwnie nazwane. Nie chodzi o wymyślne nazwy, ale o błędy znaczeniowe i językowe. Niestety ich opisy ograniczają się do garści suchych skrótów, które poznaliśmy w poprzednich rozdziałach (choć autor różnie je rozwija).

Ostatni rozdział, na którym się zatrzymałem to towary i usługi. Wyjaśniło się wreszcie co oznacza “próg kompetencji”, który zupełnie mi nie pasował do dostępności. Gdyby nie specyficzna maniera językowa to nawet przyznałbym za to rozwiązanie plusa. Cieniem kładzie się za to opis cudeniek, które możemy kupić za ciężko zagrabione pieniądze. Otóż dowiadujemy się z giga-tabelki, że miecz krótki i chyba szabla to topory (błąd formatowania znów daje o sobie znać), staff to magiczny kij czarodzieja, menelika to superwypaśny elfi łuk. Nie ma broni palnej i maszynowej, a szkoda. Są za to rękawice rycerskie, po których można poznać biednego rycerza, którego nie było stać na całą zbroję.

To tak na szybko i bez przygotowania. Jeżeli gdzieś popełniłem błąd merytoryczny i minąłem się z prawdą, przepraszam i postaram się to naprawić. A i gdyby kogoś interesowało, czy na tym etapie da się już zagrać odpowiem – nie. Brakuje jeszcze wielu rzeczy, ale nie spodziewam się by były gdzieś dalej. Na razie nie polecam nikomu, nawet najzagorzalszemu fanowi KC w wersji dyskietkowej (pozdrawiam wszystkich fanów KC i przepraszam za porównanie).