Rzut okiem w Głębię Przestrzeni

Będąc na Avangardzie liczyłem, że zaliczę kilka premier. Niestety, albo i stety ze wszystkiego udało mi się złapać tylko świeżutki system o dość wymownym tytule Głębia Przestrzeni. Czyżby nawiązania do Deep Space? Mniejsza o źródło inspiracji dla samego tytułu. Poniżej moje wrażenia podzielone na dwie sekcje, znane z poprzedniej recenzji. A więc do dzieła.

Forma

Pierwsze co rzuca nam się w oczy to okładka. Utrzymana w błękitach i fioletach z jakimś statkiem kosmicznym na froncie prezentuje się przyzwoicie i klimatycznie. Widzę tu inspirację choćby Gasnącymi Słońcami. Tytuł na pierwszej stronie okładki nie jest zbyt uwydatniony, ale rekompensuje to bardzo czytelny i piękny grzbiet. Z tyłu prócz neutralnego tła mamy tylko loga patronów. Zabrakło blurbu, mimo że miejsca nań było wystarczająco. Okładka jest miękka i niestety rozwarstwia się podczas czytania. Za to klejenie ponad 400 stron formatu B5 wydaje się solidne. Po kilku dniach lektury żadne kartki nie wyleciały a grzbiet się nie połamał.

Ilustracje stoją na przyzwoitym poziomie i pasują do klimatu rodem ze złotego wieku SF. Wnętrze jest czarnobiałe (poza paroma kolorowymi stronami w wersji limitowanej) i wyraźne, mimo zastosowania tła. Niestety kontrasty znów zjadły potencjał niektórych ilustracji. Kilka z nich jest zbyt ciemna niezależnie czy w wersji czarnobiałej, czy też kolorowej. Niektóre z ilustracji są za małe by docenić ich urok, a niektóre (szczególnie planet) wręcz niewyraźne przez zbyt małą rozdzielczość i tzw. pikselozę. Na szczęście tych słabszych ilustracji jest mało.

Obramowanie każdej ze stron jest jednolite i trochę retrofuturystyczne. Poza numerem strony na obramowaniu jest wiele pustego miejsca, które aż prosi się o dodanie choćby nazwy bieżącego rozdziału. Tabele i ramki, których nie dało się uniknąć są dość zgrabne. Porządkują dane i nie kolą w oczy swą szpetotą. Trzeba jednak przywyknąć do ich czytania. Co prawda mam niewielkie zastrzeżenie, co do niektórych ramek, które wydają się pozbawione wewnętrznych marginesów.

Skład tekstu w dwóch szpaltach to standard. Niepokoi trochę mały odstęp miedzy kolumnami. W niektórych momentach, szczególnie przy zagnieżdżonej grafice, można się zgubić przeskakując niechcący wzrokiem do nowej kolumny. Poważniejszy problem stanowi dzielenie wyrazów, które i tym razem ukazuje swoje mroczne oblicze. Ujmę to tak - składacz dzielił wyrazy na chybił trafił i niestety w większości pudłował. Zdarzają się też problemy z wyrównywaniem tekstu. Sam podział tekstu jest klarowny, choć przydało by się lepsze oznaczenie rozdziałów. Otóż poza całostronicową grafiką poprzedzającą nowy rozdział nie ma żadnej oznaki zmiany rozdziału. Można by zmieścić ich tytuł choćby na stronie z grafiką.

Podsumowując formę można by rzec, że podręcznik nie wybija się poza standard polskich produkcji a często powiela stare błędy. Jednak mimo tych wad podręcznik jest czytelny i żaden użytkownik nie powinien się zgubić podczas lektury. Dodatkowo na plus formy odczytuję książkowy charakter podręcznika. Bez zagłębiania się w treść trudno jest go odróżnić od zwykłej beletrystyki. Podręcznik bez bajerów to wydatek rzędu ok. 50 PLN zaś z wypasiony 80 PLN. Czy warto? Tego dowiecie się po lekturze kolejnej części recenzji.

Treść

Lekturę zaczynamy od klimatycznego wstępu, w którym pokrótce dowiadujemy się z czym mamy do czynienia. Nie jest to standardowy wstęp, gdyż autor zadał sobie trud by wprowadzić każdego gracza (nie tylko nowego) do swojego świata. Przede wszystkim zrobił to nadając podręcznikowi formę kompendium wiedzy ze świata gry i jednocześnie instrukcję dla młodych obywateli. Pomysł dobry, tylko zmarnowany, gdyż poza wstępem mamy już standardowy podział na graczy i MG. Zabrakło konsekwencji.

We wstępie znajdują się też podstawy mechaniki gry. Mimo podobieństw do mechaniki oWoD, których nie wypiera się autor, wygląda to schludnie i jest czytelnie przedstawione. W niektórych momentach musiałem “aż” dwa razy przyswajać sobie zasady, co poczytuje za zaletę. Pokrótce wygląda to tak: rzucamy pulą k10 zależną od współczynników i zliczamy sukcesy na kościach, których wyniki były co najmniej równe Stopniowi Trudności. Im więcej sukcesów tym lepiej.

Tworzenie postaci, mimo że punktowe wydaje się ciekawe. Możemy grać tylko ludźmi, choć liczę, że autor zamieści dodatek, choćby w formie elektronicznej, z cechami obcych. W końcu sam wspomina, że część z nich należy do Federacji. Nasz wybór ogranicza się więc zatem do profilów, a tych mamy dość sporo. Mimo dziwacznych miejscami nazw profile są ciekawie opisane i zachęcają do gry. Poza profilami gracza opisują cechy, umiejętności i zdolności. Niestety tu autor troszkę namieszał z nomenklaturą i wymaga to erraty. Da się zrozumieć o co chodzi, ale nie po pierwszym czytaniu.

Odrębną kategorię bohaterów stanowią tzw Esperzy (psionicy). Mogą posiąść moce psychiczne podzielone tu na trzy dziedziny: Ciała, Ducha i Maszyny. Nie jest to coś nowatorskiego, ale powinno się sprawdzić. Ważne, że autor daje wybór, czy grający chcą używać tych reguł, czy też nie. Więc jeżeli ESP nie pasuje do naszej wizji świata dalekiej przyszłości po prostu to pomijamy.

Dalej mamy opis kulkunastu obcych ras. Opisy nie zawierają żadnej informacji mechanicznej, ale są całkiem użyteczne. Szczególnie gdy dostajemy dla porównania opis ludzi. Niewiele systemów SF zadaje sobie tyle trudu by scharakteryzować nas samych. Duży plus za to.

Potem następuje opis planet i układów gwiezdnych, życia w Federacji, i innych ciekawych aspektów świata łącznie z historią. W międzyczasie dostajemy do łapek całkiem spory arsenał sprzętu, statków kosmicznych i broni. Nie będę się rozpisywał. Powiem tylko, że broń jest cholernie zabójcza a walka w kosmosie dynamiczna (moduł mechaniki FAST) LUB taktyczna (moduł SIM). Wbrew pozorom moduły te nie są wymienne a ich użycie zależy od sytuacji a nie decyzji grających.

Trochę niezrozumiałe dla mnie są dwie rzeczy: brak choćby przykładowego bestiariusza lub charakterystyk kilku antagonistów, oraz umieszczenie zasad walki w ostatnim rozdziale. Po rozmowie z autorem dowiedziałem się, że brak statystyk przeciwników jest zabiegiem celowym acz nie do końca sensownym. Autor obiecał, że naprawi tę niedogodność w dodatkach. Nie będzie typowego bestiariusza, ale przy okazji znajdą się jakieś przykłady.

Pozostało jeszcze wspomnieć o kartach postaci i statku. W wersji luksusowej mamy kilka wydrukowanych w tym kartę postaci dwustronnie w kolorze na sztywnym papierze. Ładne ale jeszcze nie wiem czy funkcjonalne. Przede wszystkim przytłacza mnogość rubryk, ale liczę, że raz uzupełnione nie wymagają ciągłego retuszu podczas sesji. Zostawiono na kartach trochę niepotrzebnego miejsca, które można było lepiej zagospodarować choćby powiększając niektóre rubryki. Nie wiem czy podjął bym się zrobienia karty do tego systemu, ale na pewno nie zrobiłbym tego lepiej.

Podsumowanie

Grę polecam. Zdziwieni? Wspomniałem ostatnio, że osiągnięto nową granicę dna polskiego RPG. Głębia Przestrzeni mimo pozornie podobnych bolączek jest CZYTELNA i CIEKAWA, a to dwie cechy determinujące grywalność. Oczywiście są jeszcze gusta i oczekiwania, ale te są już indywidualnym problemem każdego z nas. Głębia Przestrzeni może nie jest tak dobrze spisana i podana jak Gasnące Słońca, czy Nemezis, ale na pewno wypełni lukę w sercach mniej zadowolonych z powyższych dwóch pozycji. Przede wszystkim jest to wreszcie “jakiś” system i czytając go miałem ochotę weń zagrać, co nie zdarza się często.