Gram sobą

Gry fabularne pozwalają nam wcielić się w dowolne postacie i przezywać ich przygody. Spotkałem się jednak ostatnio z twierdzeniem, że aby dobrze bawić się trzeba unikać odgrywania siebie. Podobno twórcy wręcz zakazują gry postaciami stworzonymi na swoje podobieństwo.

Muszę przyznać, że byłem bardzo zdziwiony, bo w żadnym ze znanych mi podręczników nie znalazłem potwierdzenia tego. Ba, sam zupełnie nieświadomy takich prawideł odgrywałem postacie bardzo zbliżone do siebie. Oczywiście fajnie jest czasami oderwać się od monotonnej codzienności i zagrać kimś zupełnie różnym od naszej osoby, ale wiele więcej moich postaci było zbliżonych do mnie. Czemu? Po prostu tak jest łatwiej grać. To nie znaczy, że każdy musi grać tak albo inaczej. Najlepiej aby każdy sam zdecydował co mu bardziej odpowiada.

Osobiście najczęściej odgrywam postacie alchemików, inżynierów, hackerów i paladynów. Pierwsze trzy typy postaci odzwierciedlają moje zainteresowania i zawód. Ostatni typ odpowiada mojemu charakterowi (a co!). Z preferowanych ras/gatunków najbardziej lubię grać krasnoludami. Tu znów dochodzi do głosu moja natura. Jednak gdy jakaś rasa odpowiada lepiej moim potrzebom niż krasnolud chętnie wybieram alternatywę. Tak było choćby z reptilionami z KC i obsydianami z ED. Przy wyborze postaci nie kieruję się mechaniką, choć boli mnie gdy rezultaty są dalekie od moich oczekiwań. Tak czy inaczej moje postacie, mimo że mało oryginalne, służą mi dobrze.

Powyższy temat wypłynął przy okazji niedawnej zapowiedzi wydania przez FFG serii podręczników o wspólnym tytule End of the World, w których zagramy samych siebie w obliczu apokalipsy. Pojawiły się głosy – na to to, po co to komu – tak jakby każda wydawana gra fabularna miała trafić w absolutnie Wszystkie gusta.