Tekroświat [Merkatoria i Patronat]

Nastał wiec czas by przybliżyć wszystkim to czego najbardziej sie bałem – świata gry. Nie będę ukrywał że inspirowałem się wieloma znanymi dziełami zarówno spośród gier jak i literatury, czy historii. Moim celem było oddanie w miarę bogatego, ale i pełnego potencjału świata. Czy mi się udało (uda?), oceńcie sami. To dopiero początek.

Poszczególne państwa kontynentu omówię na podstawię poniższej mapy.

Na pierwszy ogień idzie Merkatoria. To najstarsze ziemie wchodzące od początku w skład Cesarstwa. Pierwszy Cesarz na łożu śmierci oddał ją pod opiekę swemu najstarszemu synowi Merkuriuszowi, stąd nazwa tej pierwszej prowincji. Według legendy w północnej części Merkatorii swoją siedzibę mieli święci Awatarowie (dzisiejszy Urbaltar). Od tamtej pory Merkatoria była związana tak samo z urzędem Cesarza jak i Patronatem (ziemskimi powiernikami Awatarów). Przez wiele stuleci była to najbogatsza prowincja utrzymująca się z handlu. Niechlubnym okresem w dziejach prowincji było zapoczątkowanie Wypraw Mieczowych i wygnanie konkurujących z miejscowymi kupcami osób zrzeszonych w Gildiach. Jako powód podano pogwałcenie świętego podziału władzy, ustalonego jeszcze przez Awatarów. Od tamtej pory Merkatoria zaczęła tracić na znaczeniu ekonomicznym. Szlaki handlowe przeniosły się na północ do Namismarnu i dalej.

U schyłku Pierwszego Cesarstwa umarł bezdzietnie ostatni Cesarz z linii pobłogosławionej przez Awatarów. To zapoczątkowało daleko idące zmiany. Nowy Cesarz był wybierany przez Patronat spośród rodów władających prowincjami i zasiadał na tronie Merkatorii. Z oczywistych względów wzrosły wpływy duchowieństwa praktycznie całkowicie przejmując władzę. W ten sposób narodziło się Drogie Cesarstwo. Ten stan utrzymywał się aż do ujawnieniem sekretów Patronatu, co zapoczątkowało odwracanie się od jedynej władzy i szukanie alternatyw. Nastał czas wojen o tron cesarski. Merkatoria podzieliła się na niezależne lub szukające poparcia u sąsiadów księstwa. Tak zakończyła się epoka Drugiego Cesarstwa.

Gdy na zachodzie kontynentu zapłonęły szczyty zwiastując nowe niebezpieczeństwo Merkatoria leżała w gruzach, wycieńczona wewnętrznymi sporami. Mimo, że inwazja drachijska nie objęła swym zasięgiem bezpośrednio terenów księstw to jej skutki ekonomiczne całkowicie wyczyściły skarbce możnowładców. Ci zaś zwrócili się do Gildii, tych samych, które przed wiekami ich przodkowie wyrzucili ze swych ziem uznając je za zagrożenie dla suwerenności. Gildie na powrót ożywiły gospodarkę Merkatorii wykupując większość podupadających księstw i jednocząc je pod dawnym sztandarem lecz nowym systemem władzy – republiką. Merkatoria znów stała się ważnym ośrodkiem handlu i kultury. Dzięki kontaktom handlowym z Hadrum czerpią dodatkowe korzyści. Pozostałością po dawnych dniach niepokojów są mściwe rody, które nadal knują i zabijają się o każdy skrawek władzy dochodząc w tym do maestrii.

Najważniejszym miastem obecnej Merkatorii jest Avena, zwana także Miastem Kanałów ze względu na rozbudowaną i najstarszą sieć kanałów wodnych i akweduktów. Podczas wojen o tron kanały były najlepszym schronieniem dla ludności. Za czasów Drugiego Cesarstwa straciło na znaczeniu na rzecz świętego miasta Urbaltar – siedziby Patronatu, mimo że oficjalnie nadal w Avenie znajdował się tron cesarski. Podczas wielu wojen miasto niemal doszczętnie zostało zniszczone i splądrowane. Dopiero najznamienitsi architekci Gildii przywrócili mu dawny blask. Mimo to prace nad odbudowa trwają po dziś dzień.

Mieszkańcy Merkatorii to mieszanka najstarszej krwi spośród ludów zamieszkujących Pierwsze Cesarstwo oraz wpływów Savergijskich i Ankharskich, co nadaje im nieco ciemniejszy odcień skóry i czarne, kręcone włosy. Wrodzona smykałka do interesów, miłość do wody objawiająca się głównie w architekturze i gorąca krew zmuszająca do oddawania wet za wet to cechy najbardziej charakterystyczne. Najlepiej ich usposobienie i powierzchowność oddaje to legenda o Gildii Nożowników – tajemnego stowarzyszenia “honorowych skrytobójców”, które wywodzi się ponoć z dzikiej Ankharii i przyjęło kształt cechu. Jednak to tylko miejska legenda.

Nie można opowiedzieć o Merkatorii bez wspólnej historii Patronatu. Według legend Patronat powstał jako ziemskie namiestnictwo Awatarów ustanowione za czasów Pierwszego Cesarstwa. Na początku w jego skład wchodzili ludzie, którzy poświęcili się służbie wcieleniom boskości i miało to raczej formę kultu niż wielkiej religii jaką znamy z historii. Nie da się zaprzeczyć, że to dzięki ufności pokładanej w Awatarach Pierwszy Cesarz zdołał zjednoczyć ludzi kontynentu pod wspólną banderą a jego następcy budowali swój autorytet. Ponoć to sami Awatarowie naznaczyli Pierwszego przez co na zawsze jego ród miał władać tą krainą. Patronat stał się gwarantem niezwykłego przymierza a w czasach kryzysu władzy, po wygaśnięciu rodu cesarskiego, byli jedyną władzą zdolną namaścić nowych Cesarzy. Przez długi okres Patronat nie posiadał własnych ziem poza świętym miastem – Urbaltar, pozostawionym przez Awatarów. Pierwsze Prawa jakie dali ludziom Awatarowie bowiem zakazywały posiadania przez ich sługi czegokolwiek czego sami Awatarowie im nie ofiarowali (tak było z miastem). Jednak Patronat i tak z racji swojej funkcji mógł korzystać ze wszystkiego co cesarskie, lecz nie na wyłączność (przywilej cesarski).

Awatarowie zostawiając swych ziemskich następców przekazali im ogromną władze, ale i odpowiedzialność. Musieli dbać oni o to, o co do tej pory dbali sami Awatarowie. By im to umożliwić Awatarowie zostawili Ołtarz, przez który wtajemniczeni mogli kontaktować się z nimi. Mogli zarówno przekazywać dary jak i zsyłać łaski. Jednak po jakimś czasie, nie wiadomo dokładnie kiedy, Awatariowie przestali się odzywać, nie odbierali ofiar, nie zsyłali swoich łask na wiernych. Ówcześni zwierzchnicy Patronatu postanowiły wszystko ukryć i nie mówić nikomu w obawie o skutki, jakie mogłoby to wywołać. Przez dziesiątki a może nawet setki lat prawda o odejściu Awatarów była najpilniej strzeżoną tajemnicą. Wszystko mogłoby się udać, bo obcowanie z Awatarami dało sługom wiele nowych możliwości, przez co mogli podtrzymywać wiarę wśród ludu Cesarstwa. Jednak Patronat z czasem stał się zgnuśniały, toczyło go wewnętrzne zepsucie, pycha i strach, że prawda może wyjść na jaw. Coraz częściej pojawiały się głosy o odłączaniu się spod władzy świętego miasta lokalnych zakonów. By uniknąć rozłamu stolica Patronatu oficjalnie nadała zwierzchnikom kultu w prowincji tytuł Egzarchy.

Nowe twory administracyjne wymagały jeszcze większego zaangażowania centrali kultu, przez co na jakiś czas odwiedziono widmo kryzysu. Jednak prawda wyszła na jaw. Część możnowładców tylko czekała na ten moment by móc położyć swoją łapę na tronie Cesarstwa. Inni poparli upadający Patronat, nie chcąc się narazić Awatarom. W końcu nikt nie powiedział, że to nie jest jakaś próba, albo że Awatarowie nie wrócą i nie rozgromią nieposłusznych. Po raz pierwszy Patronat musiał chwycić za broń i bronić się przez swymi wiernymi. I pewnie nie przetrwałby tej ciężkiej próby gdyby nie jeszcze tragiczniejsze wydarzenie, czyli inwazja Drachów. Podczas niekończących się bitew i wciąż postępującej inwazji wiara znów wróciła w lud cesarstwa. Patronat ocalał a po ustabilizowaniu się linii frontu zyskał kształt państwa teokratycznego, rządzonego przez duchownych.

Dobrze wiec. Na razie tyle Wam wystarczy. W następnym wpisie opowiem o kolejnych krainach. Proszę jednocześnie o jak najwięcej komentarzy, co wam się podobało, co kuleje, co wywalić, co dorzucić?