Ach te poziomy

W dwóch ostatnich edycjach D&D, to jest w czwartej i piątej, poziom postaci przejął mechaniczną rolę umiejętności. Jest to uproszczenie, ale też i ciekawa implikacja. W efekcie klasy stają się faktycznymi umiejętnościami, bo ich poziom wyznacza premię do wielu rzutów. Nadal jednak nie jest to powiedziane wprost.

Jest to dla mnie o tyle interesujące, że lubię gdy profesja/klasa wyznacza tylko pewien zakres kompetencji, a nie cały styl życia postaci. Według mnie to prostsze i bardziej intuicyjne rozwiązanie, bo zamiast szukać jaki jest poziom skradania mojej postaci zerkam jaki ma poziom klasy złodzieja lub łowcy (zależnie od okoliczności).

Niestety nadal klasa postaci jest tym czym była, czyli archetypem (wzorcem postępowania), a ten z kolei wymaga dodatków, które go zindywidualizują (skroją na naszą miarę). Jakby pójść o krok dalej i odrzucić archetypiczny charakter klas, to wtedy indywidualizm postaci wyrażał by się w ich swobodnym doborze. Np. “paladyn 5, bard 3” albo “łowca 4, czarodziej 1”. Nawet nie trzeba by było wywalać całej masy atutów, które przecież bazują w głównej mierze na poziomie klasy.

Poziomy to także wyznacznik potęgi postaci i skali wyzwania, z jaką może się mierzyć. Co za tym idzie jest to także wyznacznik siły przeciwników, a ci, poza humanoidalnymi, nie posiadają klas. Przynajmniej nie wszystkie. Jednak od trzeciej edycji wprowadzono klasyfikację potworów, w ramach której każdy z nich przynależał do jakiejś grupy, np.: smok, nieumarły, istota baśniowa, bestia itd. Każdej grupie przypisano pewne cechy wspólne w tym kostkę wytrzymałości. Analogia do klas postaci ciśnie się sama, więc  czy nie może być np. smok 2, nieumarły 7, czy magiczna bestia 4? Działałoby to praktycznie tak samo, ale nie trzeba by szukać i zbierać wielu informacji po różnych częściach podręcznika. Poza tym czy “smok 3, paladyn 6” nie brzmi dumnie?

Wracając jednak do poziomu jako wskaźnika skali wyzwania. Jako taki nie jest tylko premią do rzutów, ale przede wszystkim pomocnym wyznacznikiem na jakim etapie rozwoju napotykamy daną istotę. To że na swej drodze postacie trafiają na smoka 2 nie oznacza, że to mało wyszkolony smok, a raczej, że jest to smocze dziecię. Tak samo zombie, który jest nieumarłym 1, nie traktuje się jak nieudacznika, a po prostu jak bardzo słabego potwora. Tu więc też nie potrzeba wielu zmian w stosunku do tego co już znamy z D&D.

Może to nie jest kierunek zmian w jakim idzie marka, ale chciałbym by tak było. W ostateczności są systemy, które już dawno przeszły na ten model. Choćby Barbarians of Lemuria, by długo nie szukać.