Wojny gwiezdne

Witam wszystkich pod długiej i niespodziewanej przerwie w pisaniu, spowodowanej głównie sprawami pozaRPGowymi. Jak się pewnie domyślacie tematem dzisiejszego wpisu będą wojny, potyczki i bitwy w przestrzeni kosmicznej. Chciałem zwrócić Waszą uwagę na ten temat, gdyż nie znalazłem zadowalającego przedstawienia owego tematu w filmach, serialach, czy grach fabularnych (gry komputerowe i literaturę pominę).

Najpierw teoretyczne podstawy. Po pierwsze w przestrzeni kosmicznej nie ma atmosfery i ciążenia. Nie rozchodzi się tam więc dźwięk, brak jest efektownych wybuchów, nie ma sił tarcia a tym bardziej możliwości określenia orientacji np. góra-dół. Co mniej oczywiste dla niektórych nie ma tam też światła. Co z tego wynika?

1. Statki nie muszą mieć góry i dołu. Mogą być obłe. Ważna jest tylko rufa z układem napędowym. Wyjątkiem są statki, które mogą lądować na planecie lub poruszać się w atmosferze. O ile dana część statku nie jest istotna to jej położenie nie ma zupełnie znaczenia. Tak samo mostek wcale nie musi być w na powierzchni statku, czy w części dziobowej. Osobiście umiesiłbym go jak najgłębiej wewnątrz. I tak nie będzie za bardzo czego oglądać podczas bitwy a tak przynajmniej zwiększymy szanse przeżycia.

2. Im większy statek tym mniej zwrotny. Jak to? Przecież dopiero co powiedziałem, że w kosmosie nie ma grawitacji, atmosfery ani tarcia, które mogłoby zaszkodzić gabarytom? Teoretycznie w kosmosie możemy wybudować dowolnie wielki statek, jednak ta teoria sprawdza się tylko do póki nie zechcemy nim poruszyć. Wtedy na statek i jego załogę ma wpływ siła bezwładności (inercja). Na skutek działania tej siły statek może po prostu sie rozlecieć, dlatego wielkie ciała niebieskie, które wykonują obrót są w kształcie kuli, który to kształt jest najbardziej optymalnym. Nie mniej nawet one nie mogą obracać się z nieograniczoną prędkością gdyż siła odśrodkowa po prostu by je rozerwała.

3. Inercja działa podczas przyspieszania i hamowania więc statki muszą je jakoś kompensować. Inaczej można zapomnieć o prędkościach podświetlnych. Ponadto inercja statku powoduje, że hamowanie jest jednym z trudniejszych manewrów w przestrzeni. Ponieważ nie ma tarcia to wyłączenie napędu nie zmienia prędkości. By wytracić prędkość musimy skierować taka sama siłę ciągu przez taki sam okres jak podczas przyspieszania do aktualnej prędkości. Dlatego podczas podróży głównych silników używa się tylko na krótki okres. Kurs koryguje się silnikami manewrowymi, które w teorii mogą być nawet bardzo słabe, ale musimy brać pod uwagę, że statek będzie przelatywał w pobliżu ciał mogących wpłynąć na kurs.

4. Niezależnie od użytej technologii musimy zatroszczyć się o zapasy paliwa. Stałe będzie zwiększało naszą inercję, ciekłe będzie zbyt niestabilne i może zagrozić bezpieczeństwu podróży o walce nie wspominając, pozostaje nam jakiś rodzaj paliwa zewnętrznego. W pobliżu gwiazd można używać energii świetlnej, można też łapać tzw. “wiatr słoneczny”. Wszystko zależy od użytego napędu. Z tego względu bitwy gwiezdne będą raczej szybkimi potyczkami, bo nawet najsilniejszy okręt może utknąć w przestrzeni gdy wyczerpie swoje zasoby.

5. Prócz paliwa potrzebujemy tlenu i wody. Dużo, bardzo dużo. Można a nawet trzeba bawić się w systemy filtracji i recyklingu. Jednak na jednego członka załogi dziennie potrzeba kilka litrów czystej wody i kilka metrów sześciennych tlenu. O pożywieniu i innych ziemskich wygodach nie wspomnę. Pewnym rozwiązaniem jest użycie wody zarówno jako paliwa (wodór), tlenu do oddychania no i oczywiści wody do picia. Nie mniej nadal problemem jest jej przechowywanie.

6. Wspominałem, że w przestrzeni kosmicznej nie ma światła? A więc jak chcecie zobaczyć swojego wroga? Nawet jakby statek przeciwnika świecił sie jak choinka na Boże Narodzenie to będzie widoczny tylko z kilkudziesięciu kilometrów, co w warunkach kosmicznych jest jak spotkanie twarzą w twarz. Statki musiałyby być wyposażone w teleskopy astronomiczne by zaobserwować optycznie przeciwnika. Tylko, w którą stronę je skierować? Żaden teleskop nie obejmie swoim zasięgiem dostatecznie dużego pola by odpowiednio wcześnie zareagować. Dlatego właśnie wymyślono na Ziemi radar i inne sensory wykrywające emisję elektromagnetyczną. W zależności od czułości sensorów można wyczuć od zwykłych fal radiowych, poprzez promieniowanie cieplne, świetlne, rentgenowskie po gamma. Tak więc możemy wykryć transmisję komunikacyjną, rozgrzane silniki (dostatecznie blisko), lasery, czy promieniowanie emitowane przez napęd, uszkodzone zbiorniki. To wszystko jednak tylko pasywny odbiór. Co jeżeli statek jest za daleko by dotarły do nas jakieś sygnały lub po prostu umie je maskować? Możemy nadać jakąś falę elektromagnetyczną i zobaczyć co się z nią stanie. Jak się na czymś załamie to znaczy, że coś tam jest. W zależności od użytej częstotliwości możemy odróżnić, czy to zwykła skała, czy też ukrywający się statek. Problem w tym, że w chwili użycia aktywnych sensorów sami także podajemy swoją pozycję. Coś za coś.

7. Kolejną ważną kwestią są sekcje statku. Nie chodzi tylko o to by oddzielić maszynownie od mostka i kwater załogi, ale tak podzielić statek by każda sekcja w razie uszkodzenia zachowała samodzielność w tym miała własny układ podtrzymywania życia. Może to być kosztowne, ale tam gdzie mamy ludzi tam i trzeba liczyć się z kosztami. Inaczej statek może przetrwać, ale załoga już nie koniecznie. Oczywiście Nadal można scentralizować układy zarządzania, zasilania i podtrzymywania życia, po prostu jeżeli nie ma zagrożenia to centralne układy zasilają poszczególne sekcje, które w razie wypadku można odciąć.

8. Opancerzenie statku to aktualnie najlepszy sposób obrony. Pancerze kompozytowe i ceramiczne użyte na powłoki to standard. Jednak niezależnie od grubości i gęstości pancerza nadal musimy liczyć się z inercją. Poza tym zawsze istnieje groźba przebicia powłoki i rozhermetyzowania sekcji np. przez mikrometeory. Nie mniej to zagrożenie długoterminowe i podczas bitwy mniejsze uszkodzenia poszycia nie mają wpływu na ogólną sprawność statku i załogi. Ważne aby tylko jakoś je załatać (choćby palcem :D). Większe uszkodzenia to już liczenie się z odcięciem sekcji. I jeszcze jedno. Człowiek może przeżyć w próżni kilka sekund, więc nie zamykajcie grodzi przed nieszczęśnikami w uszkodzonej sekcji.

7. Jak już wspomniałem o możliwości przeżycia w próżni to należy wspomnieć o pierwszym i starym jak świat sposobie ataku, czyli abordażu. Owszem lepiej by grupa abordażowa miała na sobie skafandry, ale nawet po ich uszkodzeniu nie są skazani na śmierć. A dostanie się do wrogiego statku to jedyny ich problem. Można użyć np. na bardzo krótkich dystansach harpunów z holownikami, ewentualnie mniej pewne plecaki manewrowe, ale nawet zwykłe odepchniecie się w odpowiednim kierunku powinno wystarczyć. Trudności może sprawić wyhamowanie, ale można to spokojnie załatwić konstrukcją skafandrów. No i narzędzia mordu, którymi zechcą przekonać wroga załogę do współpracy.

8. W kwestii uzbrojenia ofensywnego to nie mamy tu wcale za dużego wyboru. Prócz wspomnianego abordażu najskuteczniejsze będą pociski rakietowe, najlepiej samokierowane. I tu pojawia się problem bo w praktyce statki będą o wiele słabiej wyposażone od takich stacji kosmicznych, czy nawet planet. Więc raczej można zapomnieć o destrukcji planet, czy masakrowaniu orbitali. Można oczywiście spróbować taranowania, ale w kosmosie uda się to tylko raz. Żaden pancerz nie zapewni nam możliwości bezpiecznego taranowania nawet niewielkich kryp. Pociski rakietowe mogą przenosić głowice o różnym działaniu od takich, które wyeliminują tylko załogę po takie, które porządnie uszkodzą statek. Zapomnijcie jednak o głowicach EMP, gdyż statki bazowo są projektowane by były odporne na zakłócenia elektromagnetyczne, powszechne w kosmosie. Z drugiej strony sensory statków są wyjątkowo czułe na tym punkcie. Można więc w ostateczności tylko chwilowo oślepić szumem. Ale nawet z tym powinny sobie poradzić odpowiednie filtry.

9. Inną bronią, którą można by używać w przestrzeni jest działo magnetyczne, które jest w stanie wyrzucić z wielka siłą ferromagnetyczny pocisk. Jednak pociski takie musiałby być dość mikrych rozmiarów i mogłyby być wystrzeliwane pojedynczo więc szkody nie byłoby większe niż po zwykłych mikrometeorach. Nie mniej jest to jakieś rozwiązanie, ale wymaga niestety celowania optycznego, ewentualnie komputera celowniczego. Pozostaje jeszcze problem kompensacji siły odrzutu, która w stanie nieważkości stanowi dość istotny mankament. Wyrzucanie odpowiednio wielkich pocisków, które mogłyby w znaczny sposób wpłynąć na przebieg bitwy, wymagałoby ogromnych ilości energii a przede wszystkim odpowiednio dużego akceleratora. Tu znów lepiej sprawdzi sie taka broń na stacji kosmicznej, czy powierzchni jakiegoś satelity niż na gdzie liczy się przestrzeń.

10. Popularną bronią w filmach są wszelkiej maści lasery i blastery (cokolwiek to jest). Jak pewnie większość z Was wie największy problem z laserami jest taki, że koherentna wiązka światła laserowego niesie zbyt mało cząsteczek, które są głównym czynnikiem rażącym. Efektywność lasera maleje na dużych dystansach, poza tym podobnie jak w przypadku dział magnetycznych wymaga bezpośredniego celowania, co nie zawsze jest możliwe. Łatwo jest też rozproszyć a nawet odbić promień światła laserowego, co czyni go bezużytecznym w ofensywnie. Dlatego lepiej używać laserów w sensorach a nie broni.

11. Najlepszym wyborem byłyby tzw. drony, czyli zdalnie sterowanie automaty bojowe. W podstawowej wersji byłyby to zwykłe pociski z własnym napędem i sensorami. W wersji rozbudowanej mogą być formą myśliwców przenoszących inną broń lub dokonujących bardziej skomplikowanych czynności. Drony nie muszą oczywiście mieć tylko funkcji bojowej. Równie dobrze mogą to być drony naprawcze, czy zwiadowcze. Podobną funkcję mają sondy, jednak zwykle są jednorazowego użytku i nie mają systemu nawigacji. Służą tylko zebraniu próbek, ewentualnie poszerzeniu zasięgu sensorów.

12. Czemu nie użyć myśliwców? Po pierwsze koszty (myśliwce to w sumie samodzielne, załogowe statki kosmiczne), po drugie wielkość (nie samych myśliwców, ale hangarów, pamiętacie o inercji?), po trzecie czym miałyby walczyć myśliwce (no raczej pocisków rakietowych to nie dałoby sie za wielu zamontować), po czwarte manewrowość (teoretycznie większa od lotniskowca, ale w praktyce oznacza to wiele silników i zbiorników paliwa, wody, tlenu, itd. a o tym by wylądować na pokładzie nie wspomnę), po piąte czas reakcji (zastanówcie się ile zajęłoby założenie skafandra, wejście do myśliwca, wpakowanie go do śluzy, procedura przedstartowa, bezpieczny start, zamkniecie wrót hangaru, itd.). Jednym słowem, myśliwce w kosmosie miałyby za dużo wad.

13. Wróćmy znów do systemów obronnych. Do obrony przed powyższymi zagrożeniami nie wystarczy już tylko mocny kadłub. Przed pociskami rakietowymi najlepiej chroni tzw. pancerz aktywny np. w postaci emitera EMP. Wspominałem, że EMP nie nadaje się an broń ofensywną ale do defensywy jest w sam raz. Wystarczy, że zdezaktywuje zapalnik lub spowoduje wybuch dostatecznie daleko od kadłuba statku. Na pociski wystrzeliwane z dział magnetycznych, zgodnie z zasadą “ogień zwalczaj ogniem” najlepiej podziałają emitery pola magnetycznego. W najlepszym układzie odbiją albo zmienią trajektorie pocisku, a w najgorszym spowolnią na tyle pocisk że ten nie przebije pancerza. Zostały nam najgroźniejsze formy ataku, czyli dronami i abordaż. Na oba nie ma 100% ochrony, można spróbować jedynie zestrzelić atakujących za pomocą szybkostrzelnych działek (np. magnetycznych). Nie będą one miały wystarczającej siły ani celności by zagrozić opancerzeniu, ale jest w sam raz na raczej słabo opancerzonych żołnierzy i drony.

Jest jeszcze wiele czynników, które mają wpływ na walkę w kosmosie, dlatego potraktujcie to jako wstęp. Nie wspomniałem np. o tym, że każda potyczka to potencjalne zagrożenie dla każdego przebywającego w kosmosie. W końcu jeżeli wystrzelone pociski podczas bitwy w nic nie trafią ani wcześniej nie spłoną w atmosferze napotkanej planety będą tak krążyć aż w końcu na coś trafią.  Chętnie poznam także Wasze zdanie na temat walk kosmicznych. Oby Wasze podejście do walk w kosmosie już nigdy nie było takie samo.