PvP, PvE i Co-op

Przerażający tytuł, nie? Znamienita większość nie ma pojęcia co oznaczają te dziwaczne literki. Na miejscu tych, którzy wiedza o co biega wcale nie śmiał bym się ze “starszych kolegów”. Tak, to terminy zapożyczone z gier MMO (ang. Masive Multiplayer Online). Tak, tych internetowych, nie papierowych. Uznałem, że jeżeli chcę trafić do nowego pokolenia, którego mózgi zostały zjedzone przez przebrzydły Internet, jak sadzą ci “starsi i mądrzejsi”, musze przemycić trochę ich nomenklatury. Wszakże czym są gry MMO jak nie cyfrową ewolucją RPG. Nie, pseudogatunek cRPG to nawet nie namiastka prawdziwych gier fabularnych. Przyznaję się, byłem i po części nadal jestem namiętnym graczem cRPG, ale nie traktuje ich jako takiego komputerowego odpowiednika RPG.

Więc czemu odwołuję się do obrazoburczego MMO? Bo to gry WIELOOSOBOWE. Wszystkie te gildie, klany, teamy to przecież nic innego jak drużyny i to bardziej realne od tych naszych papierowych. Ktoś mógłby rzec, że RPG to nie MMO. Te ostatnie to najczęściej początek drogi jaką przebył ich papierowy pierwowzór. Mimo, że wielu miłośników MMO może się nie zgodzić, ale to po prostu HnS (od ang. Hack & Slash). Odpowiednik fabularnego Dungeon Crawl, czyli zabawy w wyrzynanie hord potworów bez jakichkolwiek zahamowań. Widzicie podobieństwo? Ja niestety aż za duże. To co miało tak na prawdę różnic MMO od RPG łączy je coraz mocniej. Zwykłe gry fabularne dążą do uproszczeń i wzbudzania pierwotnych instynktów u grających, zaś prymitywne MMO zaczyna ewoluować.

Podobał się wstęp? Tak, te dwa akapity powyżej to był wstęp. Do czego? Do pogadanki o drużynach poszukiwaczy przygód wg Tekronicum. Nie bez powodu użyłem tych trzech, tak często spotykanych w grach wieloosobowych, skrótów. Jednak najpierw je rozwińmy, dla porządku. PvP – Gracz kontra Gracz (od ang. Player versus Player), PvE – Gracz kontra Otoczenie (ang. Player versus Enviroment) i Co-op – tryb współpracy między Graczami (ang. Cooperative). Może niektórym już coś świta. Być może niektórzy dostrzegają podobieństwa tych trybów rozgrywki wieloosobowej do gier fabularnych. Najprościej chyba uplasować tryb Co-op? Mamy drużynę Graczy, która się wspiera w przygodach. Nie trudno też wyobrazić sobie tryb PvE, kiedy Gracz staje naprzeciw “złemu światu”, a w domyśle Prowadzącemu. jednak trudniej wyobrazić sobie tryb PvP. Ale tak na prawdę czemu? Ach, no tak – drużyna. Na przeszkodzie stoją niewidzialne więzi jakie łącza jej członków. Czy tylko mi w tej chwili wydaje się to trochę dziwne i sztuczne? Czy każdy bohater musi łazić w kupie podobnych sobie? Skąd się biorą drużyny? Czy to nie jest aby mit, w którym drużyna zawsze zawiązuje się na początku, tak dla wygody, po wspólnej libacji w taniej karczmie? Tak, wiem. Nie wszyscy teraz tak grają. Może nie wszyscy ale nadal zbyt wielu.

W Tekronikum chce poeksperymentować z wcale nie nowymi formami rozgrywki. Nie wszyscy i nie zawsze dysponują pełną obsadą. Więc stworzyłem taki oto podział:

Dwójki – gry jeden na jednego. Mamy dwóch grających, którzy są za razem prowadzącymi. Najczęściej działają w opozycji do siebie, rzucając kłody pod nogi przeciwnikowi, ale wspólnie snują jedną opowieść. Proponuję szczególnie na szybkie, dynamiczne i raczej pojedyncze sesje.

Trójki – dwóch graczy i jeden prowadzący. Niby standard z małą modyfikacją. Dwie postacie to trochę za mało by rozegrać pasjonująca przygodę w drużynie, wiec proponuję zagrać przeciw sobie. Gracze są swoimi wzajemnymi antagonistami. Większość tajemnic a także tło całej opowieści dociera tylko do uszu Prowadzącego.

Modelowe drużyny – kiedy mamy większa ekipę do gry dobrze jest zbudować drużynę wokół jakiegoś wspólnego rdzenia, może jako członków jednej organizacji lub rodu. Niby nic poza normę oprócz tego, że tworzona by była wspólna karta drużyny. To byłoby jakby wspólne konto, na które idą te dobre jak i te złe rzeczy.

No to by było na tyle. Co prawda to tylko wstępny szkic ale liczę, że udało mi się wyjaśnić mój punkt postrzegania relacji między postaciami. Przy okazji to był taki bardziej przegadany to metamechaniki gry.