Cardwork – lekcja 4: gra słów

Poprzednio próbowałem nauczyć Was wykładać karty, jak się za ich pomocą pojedynkować a w końcu jak oszukiwać by grającym wyszło to na dobre. Wszystko to nadal podstawy i częściowo opcjonalne reguły, czyli takie, których użycie zależy od woli grających (nie koniecznie wszystkich). Dzisiaj przyszła pora na bardziej zaawansowaną sztuczkę, dzięki której zapomnicie o cyferkach a zajmiecie się opowieścią.

Pamiętacie zapewne termin predyspozycje wprowadzony w pierwszej lekcji. Dzisiaj dojdzie nowy – upodobania. Upodobania to rzeczy a raczej czynności, które wyjątkowo lubimy robić, np. biegać, wspinać się, bić, liczyć, budować, czarować, przekonywać, itd. Dokładnie chodzi o te słowa.

Na przykład: Pan A, który nam od początku towarzyszy, zamiast kantować mógłby powiedzieć: “Czekam na ruch Pana B, by odpowiednio zareagować.” i wyłożyć bez obaw kartę:   Słówko czekam jest w tym momencie dla nas kluczowe, gdyż jest upodobaniem w Treflach naszego Pana A. Co to oznacza? Upodobanie sobie jakiejś czynności w konkretnym kolorze znosi barierę predyspozycji. Czyli nie liczy się w tym konkretnym wypadku, że Pan A ma Trefle ograniczone do 7. Co więcej, o ile predyspozycje ograniczają karty maksymalnie do 10, upodobana pozwala wyłożyć dowolną kartę z pełnią jej wartości (także figury).

Wspomniałem, że upodobania są powiązane z kolorami kart. Jedno słowo odpowiada tylko jednemu kolorowi kart, czyli wspomniane “czekam” odpowiada tylko i wyłącznie Treflom. Gracz kierujący postacią może użyć tego słowa do opisania czynności lub sytuacji i dzięki temu nie musi liczyć się z ograniczeniem wskazanego koloru (może wyłożyć dowolną kartę z pełną wartością). Oczywiście każdy może używać dowolnych słów do opisywania swoich czynności ale tylko te figurujące na karcie postaci jako upodobania dają powyższy bonus. Ulubione słowo może być odmieniane niemal dowolnie, lecz musi zachować swoje znaczenie i nie można go zastąpić wyrazem bliskoznacznym.

Konfrontując powyższe ze wczorajszą lekcją powinniście zauważyć dodatkowe możliwości blefu. Jeżeli ktoś wyłoży kartę, której normalnie nie mógłby wyłożyć dzięki upodobaniu nie możemy oskarżyć go o blef. Oczywiście można blefować na temat upodobań.

Np. Pan B może próbować wyłożyć twierdząc: “Uderzam pięścią w szczękę przeciwnika, próbując go obalić na ziemię i upokorzyć.” To blef bo nie posiada upodobania: uderzam. Jeżeli zostanie zdemaskowany przegra pojedynek. Jeżeli jednak mu się uda, na nic zda się ostrożna postawa Pana A, który czeka na ruch Pana B. Niewykrycie blefu w tym wypadku umożliwia użycie pełnej wartości wyłożonej karty czyli 9 przeciw 8.

Ze słowami związany jest też mechanizm rozwoju postaci, jednak za wczesnie jeszcze by się nad tym rozwodzić. Mogę zdradzić tylko, że będą przykładowe kariery z…

Tak prezentuje się odrobina leksykalnej rozrywki. Przyznacie, że słowo potrafi być potężniejsze od miecza?