Jaskier – BN, czy BG?

Trochę w tonie poprzedniego wpisu chciałem zwrócić Wam uwagę na dość “jaskrawy” (he he) przykład różnorodności drużynowej. Jednak najpierw odpowiedzmy sobie na pytanie, czy postać literacka, jaką jest ewidentnie Jaskier, kompan wiedźmina Geralta, to dobry materiał na postać gracza, czy raczej tła?

Jak komputerowe adaptacje prozy Andrzeja Sapkowskiego pokazują, bez Jaskra byłoby po prostu nudno. Ten hulaka i poeta od siedmiu boleści, co to rozporek, jak jadaczka, nigdy mu się nie zamyka, często jest przyczynkiem do kolejnych przygód znudzonego, bądź, co bądź swym rzemiosłem wiedźmina. Prócz wątków typowo komediowych jego postać wprowadza także brakujące w dziejach wiedźmina elementy człowieczeństwa. Jest buforem i odskocznią dla zmutowanego ciała i umysłu wiecznego łowcy potworności. Jednak prócz pakowania swego siwego towarzysza w kłopoty Jaskier ma także barwną przeszłość i osobowość pozwalającą na dość swobodne odgrywanie. Przede wszystkim jest wiecznym pozerem, więc różne style gry wcale nie są mu straszne. Poza tym potrafi się dogadać tak samo z uliczną dziewką, jak i królową i to wcale bez używania słów. ;)

Specjalnie nie użyłem słowa “bard”. Owszem, Jaskier jest bardem, i co z tego? Umie śpiewać, tańczyć recytować i brzdąkać na swej mandolinie, ale, czy jest tym samym bardem, którego znamy z kart podręczników takich jak D&D? Nie, bo autor zrobił coś czego w podobnych grach próżno szukać. Przedstawił zdawało by się wyświechtany do bólu świat fantasy jako parodię naszego świata, wręcz szydząc z niektórych motywów. Więc ten tak zwany bard w Wiedźminie to szyderca, romantyczny kochanek i za razem oszust, zdolny omamić płeć piękną w wiadomym celu, a nie wesoły zawadiaka wymachujący swoim mieczem (chociaż w pewnym sensie… ;)).

No ale powróćmy do tematu. Czy Jaskier i reszta postaci zgromadzonych wokół Wiedźmina to dobry materiał na postacie dla naszych graczy? Moim zdaniem tak, ale nie dlatego, że mamy tam typowego barda (Jaskra), typową czarodziejkę (Triss), czy typowego krasnoluda (Zoltan). To postacie wykręcone w pewien sposób. Archetypiczne a za razem charakterystyczne. Przytaczając obrazy tych postaci od razu wiemy, co jest z nimi nie tak i wiemy, że ramy zwykłych RPG nie oddadzą ich głębi. W żadnym razie nie robi tego oficjalna i, jak na razie jedyna gra fabularna, o przepraszam, wyobraźni. Czemu?

Czy wyobrażacie sobie, jak Jaskier staje ramię w ramie z Geraltem na polu walki? Czy Triss Merigold mogła by całe dnie ciskać ognistymi kulami w przeciwników, bo to najefektywniejsze? Czy Zoltan Chivay plądrował by wioski, gwałcił i rabował, zostawiając za sobą tylko zgliszcza? Z drugiej strony, kto powiedział, że takie postacie są niegrywane? Czy na wiedźminlandzie nie ma śmiałków dorównujących a nawet przewyższających tym postaciom? Moim zdaniem ich wyjątkowość polega tylko i wyłącznie na pomyśle autora. AS nie stworzył ich bogami, jakimi często widzą ich fani.

Nieraz wydaje mi się, że problem z adaptacją takich postaci na potrzeby gry leży w braku pomysłu i balansowaniu na siłę. To kolejny problem na drodze twórców. Nawet jakby ktoś odważył się zmierzyć z legendą tych postaci to i tak pozostaje kwestia, jak oddać to w mechanice. Nie wiem, czy to czasem nie problem w rodzaju – jak przedstawić tolkienowskie elfy? Moim zdaniem AS ładnie wybrnął z tego pisząc swoje antyfantasy i na tym trzeba by oprzeć założenia gry. Mechanika powinna wspierać graczy a nie kanon.

Wiedźmini powinni być maszynami do zabijana, ale pozbawieni człowieczeństwa praktycznie wykluczeni poza nawias. Jedynymi kompanami na jakich mogliby liczyć byli by inni członkowie drużyny, którzy uzupełnią braki naszych zabójców potworów. Dlaczego nie ma drużyn takich zabójców. Poza tym, kto chciałby mieć w drużynie kogoś, kto zabiera nam zarobek? Podobnie z czarodziejami. Mają swoje zgromadzenia i prawa, ale zawsze pracują wyłącznie na własny rachunek i robią tylko to, co sami uważają za słuszne. Dlatego nieraz czarodziej zamiast rzucić kulę ognia będzie wolał poszukać bardziej konwencjonalnego rozwiązania. W końcu nikt mu nie zapłaci jeżeli będzie pluł czarami jak automat.

Co począć z postaciami, które ewidentnie do walki się nie nadają? A co by Jaskier zrobił? Rzucił by się z dzikim rykiem na poczwarę atakującą Geralta, czy raczej schowałby się w bezpiecznym miejscu i ewentualnie w jakiś sposób próbował rozproszyć uwagę potwora. Pamiętajcie też, że na żywą przynętę można złowić największe okazy. ;)

Są jeszcze inne postacie, które moim zdaniem daleko wykraczają poza możliwości kompanów Geralta. Weźmy choćby wampira Regisa, który był zwykłym cyrulikiem. Czyż to nie genialna postać, która posiada tak wielką potęgę, ale dzięki temu, że nie zachowuje się, jak jego bezmyślni pobratymcy przeżył przeszło cztery wieki? Mamy jeszcze “wspaniały” stan rycerski, który stanowczo przewyższa talentem do wojaczki wiedźminów, którym strategia na polu walki jest obca. O szpiegach i wysłannikach Nilfgardu, którzy wcale tacy źli się nie okazują, nie wspomnę.

Moim zdaniem Wiedźmin to jeden z najlepszych motywów na grę fabularną. Nie smętne dark fantasy, próbujące doścignąć sławę Warhammera, ale prawdziwe polskie, pokręcone antyfantasy, gdzie stare mity i bajki są tłem dla niemal naturalistycznych scen. Komputerowcom się to udało, więc czemu nie nam?