Rzut okiem na Barbarzyńców z Lemurii

Miękka okładka, 111 stron w czerni i bieli, format trochę większy od B5 i cena prawie $25. Chory jestem, wiem. Ale tym razem się opłacało. "Barbarians of Lemuria (Legendary Edition)" to porządna dawka sword & sorcery. Wreszcie. Po kiepskich adaptacjach Conana, brawurowych eksperymentach Gramela wreszcie coś, co przemawia do mnie językiem Howarda.

Pod względem wykonania podręcznik wygląda jakby był wart 25 PLN a nie dolarów. W sumie to zeszyt a nie książka, do tego ze źle wyskalowanymi acz dobrymi ilustracjami. Skład znów to wielka porażka. Wygląda jakby robił to polski wydawca a nie Cubicle 7 znany z kilku bardziej przyjemnych estetycznie produkcji. No ale nie ma co oceniać książki po okładce. Choć akurat z nią wiąże się ciekawa historia. Wyobraźcie sobie, że wersja dostępna w Internecie delikatnie różni się od tej, którą mam przed sobą. Czym? Cycem. ;)

Mechanicznie podręcznik zachwyca. Tak, zachwyca. Mechanika jest prosta i nie ulega wielkim komplikacjom podczas walki. Owszem wykonujemy podczas niej deko więcej rzutów, ale i z tym można sobie poradzić. Najbardziej zaskoczyła mnie kreacja bardzo różnorodnych postaci, które jednocześnie świetnie wpisują się w konwencję. Otóż prócz podstawowych statystyk mamy kariery. Na początku wybieramy 4 z nich i rozdajemy 4 poziomy (swoja droga w mechanice jest więcej czwórek, za co przyznaję plusa). Przypomina to klisze z RISUSa i w sumie jest identyczne. Ważne jednak, że z karier korzystamy poza walką, nawet jeżeli wybierzemy karierę typowo walczącą. Są pewne odstępstwa, ale generalnie wygląda to bardzo fajnie, szczególnie, że każda z profesji jest dość dokładnie opisana i przede wszystkim zilustrowana.

Same testy to rzut 2k6 plus modyfikatory z cech, karier i okoliczności. Jeżeli uzyskamy 9 lub więcej test udał się. Przypomina mi to trochę podejście Wickowskie. Jest fajna opcja koszenia mniej znaczących postaci tła, bez wdawanie się w szczegóły. Testy uzupełniają wady i zalety, które wpływają na same rzuty kośćmi, co uważam, za duży progres względem niekończących się list byle jakich cech. Powiązano je ściśle z pochodzeniem bohatera, co jeszcze bardziej pogłębia jego relacje ze światem gry.

Świat to raczej standardowe dzikie krainy pełne sprzeczności. Obok centrów cywilizacji i handlu mamy barbarzyńskie plemiona. Z rzadziej spotykanych motywów są latające statki niczym z Earthdawna. Jest oczywiście i magia, i to w trzech odmianach. Standardowa, którą parają się czarnoksiężnicy jest bardzo mroczna i niebezpieczna. Jednak na głowę bije ją magia kapłanów i druidów, których obrzędy i modły do plugawych bóstw mogą przyprawić niejednego barbarzyńcę o palpitacje serca ze strachu. Ostatnią grupą czarusiów są alchemicy. Tak, moi kochani alchemicy, którzy prócz warzenia eliksirów mogą, uwaga – tworzyć urządzenia a nawet kreować nowe formy życia. Oczywiście jest to czaso- i zasobochłonne a niekiedy nie mniej mroczne od praktyk innych magów.

Tak, to wszystko zmieściło się na nieco ponad 100 stronach. Gra jest naprawdę ciekawa i prosta. Nie chcę pisać, że oldschoolowa, bo ma wiele elementów nowych gier, na które nie stać polskich autorów. Moim skromnym zdaniem BoL mogło by wygrać nawet rywalizację z Beasts & Barbarians.

Nie napisałem nic o karcie postaci. W sumie można by ją pominąć milczeniem. Po prostu jest, ale do tak prostej gry nie dałoby się wyczarować niczego więcej. Niezadowolonym z karty polecam skrawek pergaminu zapisany atramentem z cielęcej krwi dla pogłębienia klimatu. :P